Als kind kreeg ik het al te horen: waar je aan begint, moet je afmaken. Hou vol! Je kan niet blijven wisselen. Negen van de tien keer hield ik vol en bleek het verspilde energie te zijn, het was niet wat ík wilde. Wat ik niet wist: je moet niks. Luisteren naar je eigen intuïtie wordt je al jong afgeleerd. Hoe jammer. Of je moet te jong grootse levenskeuzes maken. En ik? Keuzes werden onomkeerbare feiten en steeds moeilijker. FOMO.
Want als ik ergens aan begon, dan moest ik volhouden tot ik zeker wist dat het niet was wat ik wilde. Of wel. Tot ik er zo depressief als een deur van werd. En burn-out. Gestoord dus. Keuzes zijn niet levenslang (behalve het op de wereld zetten van kids) en ze zijn terug te draaien. Vraag is: ben je bereid de gevolgen te accepteren? “Ik wil wel, maar ik kan niet. Het kan niet”. Waarom niet? Dat weten we heel goed. Hypotheek? Status? Wat zullen anderen zeggen? Het lijkt wel masochisme van je brein: blijven zitten waar je zit omdat andere opties moeilijk zijn. Of juist te makkelijk. Of eng. Of te pijnlijk. Dat is het soms ook. Het moment dat ik MIJN keuzes ging maken, werd het feest, maar wel mijn feest. En werd ik door iedereen voor gek verklaard.